- Yazılı Kağıtları     

Çocukluk günlerimden birine götürmek istiyorum. Çocuksu, duygularımızla her şeyi bildiğimizi sanacak kadar saf olduğumuz günlere…

İlkokul bitmiş ortaokula başlamıştık. Tek öğretmenli, hayatımızdan çok öğretmenli günlerimize geçmiştik. Her öğretmen ayrı karakter taşıyordu ve biz onların anladığı dilden hareket etmeliydik… Biz öyle düşünüyorduk desem daha doğru olacak sanırım.

Matematik öğretmenimiz, ‘B’ şubesini yazılı yapmış “sınıfta iyi not alan olmamış” haberini almıştık. Bütün çocuksu saflığımızla, nasıl kötü not alamayacağımızın planlarını yapmalıydık: Sınıfta her birey birkaç senaryo üretecek, en ilginç bulduğumuzu hayata geçirecektik. Aranan senaryo bulunmuştu:

Yazılı kağıtlarımızı vermeyecektik, eğer topluca vermezsek öğretmen anlardı. Şimdilik, sınıf sayısını üçe bölecek ilk yazılıda bir bölümümüz kağıdı buruşturup çöpe atacaktı. Diğer yazılılarda diğer gruplar aynı işlemi yapacaklardı. Hiç kimse, önceden bitirmeyecekti; son çıkış zili beklenecek topluca kağıtlar verilirken öğretmen masasının etrafı sarılacağından buruşturduğumuz kağıtlar çöpe atılacak, öğretmen bunu fark etmeyecekti.

Çıkış zili çaldı, hep birlikte öğretmen kürsünün etrafına yığıldık, öğretmeni ablukaya aldık; kimimiz kağıtları masanın üzeri koyarken diğer birimiz buruşturup çöpe atıyordu.

Öğretmen:

“Çok ilginç, hiç kimse önceden bitirip kağıdını vermedi” dedi.

Yazılı kağıtlarını kıvırıp bir güzel rulo yaparak çantasına yerleştirdi.

Aradan ne kadar vakit geçmişti bilemiyorum. Yine matematik dersiydi ve öğretmen çok sinirli girmişti sınıfımıza. Tabiri yerinde olursa burnundan soluyordu, diyebilirim.

“Günaydın çocuklar, şöyle güzelce bir arkanıza yaslanın ve gözlerimin içine bakarak sorduğum sorulara doğru cevaplar verin” dedi.

Hepimiz nefesimizi tutmuş öğretmenimize bakıyorduk!

Numarası en küçük arkadaşımızı kaldırdı ve beklenen soruyu sordu.

“Yazılı kağıdını bulamadım oğlum, kağıdın nerede?”

“Ben bilmem hocam, masanın üstüne bırakmıştım”

İkinci arkadaşımızı kaldırdı ve aynı soruyu sordu.

“Yazılı kağıdını bulamadım kızım, kağıdın nerede?”

“Size vermiştim, masanın üzerine bırakmıştım”

“Kızım, kağıdın nerede, oğlum kağıdın nerede?”

“Vermiştim, masanıza bırakmıştım”

Bir süre böyle devam etti. Benim de numaram en sonda,  okula en son kaydolanlardanım.

Öğretmenime baktım: Bana sıra gelinceye kadar, her arkadaşımız “Kağıdı size verdim” dedikçe kravatını gevşetiyor, gömleğinin düğmesini bir bölümünü daha açıyordu. Bana sıra gelince de ceketini çıkardı, derin bir iç geçirdikten sonra, meşhur soruyu sordu,

“Dört yüz kırk dört Melahat Erten kağıdın nerede” dedi.

Bu sıralara ben çok zor oturmuştum, ailemi ilkokul öğretmenimin yardımıyla okumam adına zor ikna etmiştim.

Doğruyu söylersem okul hayatım bitecek, okuldan kovulacak, hayallerim son bulacaktı. Yalan söylesem de öğretmenimin halini görmüş içler acısı duruma gelmişti. Belki, ilk numarada olsam rahatça “verdim öğretmenim” diyecektim; ama şimdi durum değişmişti. Öğretmenimiz içler acısı duruma girmişti ve ben durumuna kayıtsız kalamazdım.

Artık ne olacaksa da olsun, diye düşünerek doğruyu söylemeye karar verdim:

“Öğretmenim, ben kağıdımı ver…” diyerek son heceyi yuttum.

Bu, öğretmen için değişik bir cevaptı, galiba ipin ucunu yakalamıştı.

“Size verdim, masaya bıraktım” denmiyordu.

Ayağa kalktı, avucunu kulağının arkasına koyarak:

“Söylediğin cümleyi tekrarla” dedi.

Artık korkmaya başlamıştım, benim bile zor duyacağım gibi, cevabımı yineledim.

“Ben kağıdımı vermedim”

Sınıf o kadar sessizdi ki, sinek vızıldasa duyulacaktı.

Öğretmen duymuştu.

“Cevabını sınıfın duyacağı gibi yüksek sesle söyle söyle” dedi.

Camları bile titreterek:

“Ben kağıdımı vermedim öğretmenim”

“Bir daha tekrarla”

“Kağıdımı vermedim öğretmenim”

“Peki, ne yaptın?”

“Buruşturup çöp kutusuna attım”

“Peki, arkadaşların ne yaptı?”

“Onları bilmiyorum öğretmenim”

“Peki, bu kararı kiminle verdin?”

“Ben tek başıma verdim, arkadaşlarımdan haberim yok öğretmenim”

Artık kendimi okuldan atılmış bir öğrenci olarak gördüğümden, kaybedeceğim daha fazla da bir şeyim  kalmamıştı; yüksek sesle ne sorduysa cevap veriyordum.

“Çabuk masama, yanıma gel” dedi.

Korkarak masasına gittim, atacağı tokat gözüme gelmesin diye düşünerek, yüzümü yana çevirerek durdum.

Kolumu yakaladı, havaya kaldırdı.

“Buna iyi bakın” diye haykırdı.

Ben, böyle doğruyu söyleyen ama arkadaşlarını da ele vermeyen öğrenci isterim”

Kolumu kaldırıp kaldırıp indirdi.

Not defterini çıkardı, kanaat notu olarak o günlerin en yüksek notu olan matematik notuma, “beş veriyorum” dedi.

“Şimdi, yerine oturabilirsin”

Ne olmuştu, okuldan kovulduğumu düşünürken piyango biletinden büyük ikramiye çıkmış şaşkınlığıyla yerime oturdum.

Öğretmen anlatmaya başladı:

“Siz kendinizi çok akıllı sanıyorsunuz değil mi?”

“Öğretmenliğin verdiği tecrübeler vardır, yaşanmışlıklar vardır. Sizin düşündüklerinizi, hatta düşünemediklerinizi, biz çok önceden yaşamış oluyoruz. Sınıfa girince yoklama yaparız, kaç kişi olduğunu tespit ederiz. O gün de sınıfta kırk beş kişi vardı, kağıtlardan on beş eksik. Evde karımı sorguya çektim, sonra da teker teker çocuklarımı, olur da kandırılır kağıtlarımla oynarlar diye evde terör estirdim; günahlarını da almış oldum. Şimdi her şey anlaşıldı” diyerek sözlerini bitirdi.

O günden sonra, ben öğretmenimin gözünde başka biriydim.

Bana gelince, artık yolda yürürken bile matematik çalışır olmuştum.

Aradan iki yıl geçmişti; ortaokulu bitirip yatılı olarak Nenehatun Kız Öğretmen Okulu,  yazılı sınavını kazanmıştık. Sözlü olarak yapılacak sınava babalarımız eşliğinde yolculuk yapacaktık. Yolcu otobüsü sırasıyla bütün sınavı kazanan öğrencileri toplamış sıra Fındıklı ilçesine bağlı olan mahallesine gelmişti. Mahallemi simgeleyen “GURUPİT” tabelası önünde, beni ve babamı almak üzere durmuştu.

Bavullarımızı verdikten sonra otobüse bindik; matematik öğretmenim ve kızı da bizimle birlikte aynı otobüste yer alıyorlardı. Arka sıralarda oturan matematik öğretmenim bana şöyle seslenmişti.

“Melahat Erten, sınavı kazanırsanız, kızım S… sana emanettir, unutma!”

Birkaç saniye şaşkınlık geçirdikten sonra:

“Elbette Hocam, birbirimize emanetiz” demiştim.

Arkadaşımla, okul hayatı boyunca çok sıkı bağlar kurmuştuk. Zaman içinde, iletişimin zor olduğu yıllarda, şehir değişikliklerinden dolayı, birbirimizden haber alamasak da, yeniden seslerimizi duyduğumuzda, bıraktığımız noktadan başladık.

Aradan hayli zaman geçmişti, öğretmenimin çok hasta olduğunu, arkadaşımın yanında bakıldığı haberini almıştım. Helallik almak, saygılarımı sunmak için aramıştım. Bana söylediği görevi, hatırlayıp hatırlamadığını merak etmiştim.

Arkadaşım sorduğunda, “hatırladım” anlamında gözleriyle tasdik ettiğini söylemişti.

Yazılı kağıtlarım, hayatımın dersini verirken güzel dostlukların kapılarını de aralamıştı.

Arkadaşımı her arayışımda, “Sen bana, babanın emanetisin” der, sevgili öğretmenimi yad ederiz. Ruhu şad, mekanı Cennet olsun.

Saygılarımla. Melahat Erten Tekeşin